Nadczynność tarczycy to niebezpieczna choroba którą dotyka znaczną część naszego społeczeństwa. Pacjenci uczą się żyć z tą chorobą, co może prowadzić w konsekwencji do poważnych problemów zdrowotnych. Tarczyca to z największych gruczołów położonych w dolnej części szyi symetrycznie względem tchawicy. Gruczoł wygląda dość niepozornie, nie można jednak zapomnieć, że w organizmie pełni szereg ważnych funkcji.

Najważniejsze objawy nadczynności tarczycy to : stałe uczucie ciepła, zmniejszenie masy ciała, drżenie rąk, osłabienie mięśni jak również kołatanie serca.

Kliniczna manifestacja nadczynności tarczycy może dotyczyć każdego narządu i zależy od wieku. U osób młodych i wieku średnim najczęściej występują dolegliwości związane ze zwiększoną przemianą materii. Zaś u osób starszych dominują dolegliwości ze strony układu sercowo- naczyniowego takie jak : stałe zwiększenie częstotliwości rytmu serca, napadowe migotanie przedsionków, niewydolność serca i choroba niedokrwienna.

W nadczynności tarczycy skóra jest gorąca, spocona, siła mięśniowa osłabiona, czynność serca przyśpieszona, a ciśnienie tętnicze podwyższone.

Nadczynność tarczycy rozwija się najczęściej w przebiegu choroby Gravesa i Basedowa oraz wola guzowatego. Jest to choroba immunologiczna o nie ustalonej przyczynie i prawdopodobnie to proces o genetycznych uwarunkowaniach. A zatem, jeżeli ktoś w rodzinie chorował na tę chorobę to jest duże prawdopodobieństwo, że i my możemy zachorować. Do jej rozwoju przyczyniają się przeciwciała przeciwko receptorowi hormonu tyreotropowego TSH, które mogą lub hamować czynność tarczycy oraz blokować receptor TSH.

W chorobie Gravesa i Basadowa nie następuje prawidłowe sprzężenie przysadkowo- tarczycowe, ponieważ czynność tarczycy nie jest regulowana TSH, tylko zależy od autoimmunoglobulin skierowanych przeciwko receptorowi TSH.

Choroba może się rozwinąć u pacjentów w każdym wieku, częściej dotyczy kobiet. U większości osób z tą chorobą występują zmiany oczne a u około 3% pacjentów dochodzi do wytrzeszczu ( nadmierne wysunięcie gałek ocznych poza brzegi oczodołu ) stwierdza się obrzęk i przekrwienie spojówek oraz powiek, upośledzenie gałek ocznych, uszkodzenie rogówki i upośledzenie ostrości wzroku. Wysunięcie gałek ocznych prowadzi do owrzodzeń rogówki. Uszkodzenie nerwu wzrokowego powoduje upośledzenia widzenia i ubytki w polu widzenia.

W nadczynności tarczycy stwierdza się również zwiększenie objętości osocza, zwiększenie częstotliwości rytmu serca i zmniejszenie oporu obwodowego.

Hormony tarczycy powodują przyrost serca i zwiększenie jego masy. Zwiększone wytworzenie energii cieplnej oraz nadmierne wydzielenie substancji naczyniorozkurczowych rozszerza naczynia tętnicze w skórze i mięśniach oraz zmniejsza opór obwodowy.

Zwiększenie częstotliwości rytmu serca, drżenie rąk i wzrost ciśnienia skurczowego przypisuje się nadmiernej aktywacji układu współczulnego.

Choroba powoduje również zmiany skórne które mogą wystąpić nawet u około 10 % pacjentów. Są one umiejscowione symetrycznie w przedniej części podudzi, na początku choroby są to niewielkie grudki wystające ponad powierzchnię skóry. Z czasem jednak łączą się ze sobą i tworzą pojedynczy naciek sięgający nawet około 20 cm.

Najpopularniejszym lekiem z wyboru jest metizol, ze względu na dużą skuteczność, niewielką toksyczność.

Jeśli w przebiegu choroby dojdzie do nawrotu nadczynności tarczycy lub nietolerancji leków, poleca się leczenie radiojodem.

Do wycięcia tarczycy kwalifikują się pacjenci w stanie eutyreozy z dużych rozmiarów wolem lub z podejrzeniem nowotworu.