Przełyk Barreta to nazwa rozpoznania choroby określana na podstawie badania endoskopowego górnego odcinka przewodu pokarmowego. W warunkach fizjologicznych przełyk od wewnątrz pokryty jest nabłonkiem wielowarstwowym płaskim, niezwykle odpornym na urazy mechaniczne , cieplne i chemiczne. Jego powierzchowne warstwy ulegają ciągłej keratynizacji i stopniowo się złuszczają. Są pokryte jednolitą warstwą utworzoną ze śluzowielocukrowców tzw. glikokaliksem, pełniącą zadanie ochronne wobec nabłonka. W miejscu przejścia dolnego odcinka przełyku przez rozwór przeponowy błona śluzowa przełyku przechodzi w błonę żołądkową pokrytą nabłonkiem walcowatym. To miejsce można bardzo dokładnie określić , wprowadzając do przełyku mikroelektrodę szklaną połączona z pH- metrem , który wykazuje zmianę wartości pH z 7,0 w obrębie błony śluzowej przełykowej do ok. 5 ,0 w strefie błony śluzowej typu żołądkowego. Przełyk Barreta oznacza pojawienie się nieprawidłowego nabłonka walcowatego w dolnym odcinku przełyku czyli przemieszczenie granicy pomiędzy nabłonkiem płaskim a walcowatym , tzw linii Z w górę przełyku z cechami metaplazji jelitowej.( obecność nabłonka gruczołowatego typowego dla jelita) . przełyk Barreta najczęściej występuje u mężczyzn chorujących od wielu lat na chorobę refluksową przełyku. Inne czynniki ryzyka to- wiek ponad 50 lat,
-przepuklina rozworu przełykowego ,
-zwiększony wskaźnik masy ciaóła BMI i otyłość typu brzusznego,
– rasa biała. Może wystąpić także w przebiegu bezobjawowej chorobie refluksowej przełyku. Przełyk Barreta zwiększa ryzyko rozwoju raka gruczołowego przełyku , przeciętnie o 0,5% rocznie.
W badaniu endoskopowym obszar pokryty nabłonkiem walcowatym ma czerwone zabarwienie o wyglądzie aksamitu i zwykle wyraźnie odróżnia się od bladego połyskującego nabłonka płaskiego.
W celu określenia rozległości zmian endoskopowych stosuje się klasyfikację praska tzw. C&M. C – określa zasięg okrężny , natomiast M- zasięg maksymalny. Stwierdzenie zmian endoskopowych nasuwających podejrzenie przełyku Barreta wymaga pobrania licznych wycinków do badania histopatologicznego . Pobiera się wycinki z 4 kwadrantów co 2 cm u osób bez dysplazji i co 1 cm u osób z rozpoznaną wcześniej lub podejrzewaną dysplazją. Rozpoznanie przełyku Barreata można ustalić po potwierdzeniu obecności wyspecjalizowanej metaplazji jelitowej. Może też występować metaplazja żołądkowa, która jednak obecnie nie jest kojarzona z przełykiem Barreta. U większości chorych na chorobę refluksową przełyku nieobciążonych licznymi czynnikami ryzyka przełyku Barreta , nie ma potrzeby wykonywania endoskopii tylko w celu wykrycia tego stanu.
Ponieważ przełyk Barreta stanowi stan przedrakowy , obowiązuje systematyczne monitorowanie – czyli badanie endoskopowe z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego z częstością zależna od stopnia dysplazji:
Dysplazja , zwłaszcza małego stopnia może się cofać.
Alternatywą dla czetego monitorowania chorych z dysplazja jest – zwłaszcz dużego stopnia – jest leczenie inwazyjne. Polega ona na endoskopowej resekcji błony śluzowej lub jej zniszczeniu ( ablacji) np. falami o częstotliwości radiowej lub za pomocą terapii fotodynamicznej. Ablacja błony śluzowej połączona z leczeniem hamującym wydzielanie kwasu solnego lub zabiegiem antyrefluksowym prowadzi do częściowego lub całkowitego zastąpienia nabłonka metaplastycznego przez nabłonek płaski..
U chorych z dysplazją dużego stopnia rozważa się też częściową resekcję przełyku.
Najczęściej przełyk Barreta występuje u osób z refluksem żołądkowo-przełykowym. Aby uchronić się przed przykrym powikłaniem tego stanu trzeba zastosować kilka zasad prawidłowego odżywiania się.
Wczesne leczenie refluksu np. prądami selektywnymi jest zawsze skuteczne i bardzo bezpieczne. Nie prowadzi na przykrych następstw jakie powodują leki hamujące wydzielanie kwasu solnego , zwłaszcza blokery pompy protonowej. O powikłaniach stosowania tych leków wspominałam w jednym z poprzednich artykułów.
tel. 32 353 20 27
kom. 503 – 144 – 481