Dolegliwością, na którą zwróciłam uwagę w ostatnim czasie, są bolesne skurcze łydek. Coraz więcej pacjentów i to w różnym wieku zgłasza tę dokuczliwość.

Pacjenci, szczególnie starsi, uskarżają się na bóle łydek, głównie w godzinach wieczornych i nocnych. Ból pojawia się nagle, jest bardzo silny i trwa od kilku do kilkudziesięciu sekund. Łydki są wtedy twarde, a ból – jak opisują – staje się nie do wytrzymania. Czasem ból promieniuje do ud i bioder.

Przyczyn jest wiele. Mogą to być błędy żywieniowe, niewydolność żylna czy też miażdżyca naczyń kończyn dolnych. W większości przypadków ból łydek związany jest z toczącym się procesem patologicznym w obrębie naczyń, zarówno żylnych jak i tętniczych.

Częstą przyczyną bólu łydek są niedobory jonów wapnia, magnezu, potasu czy też sodu przy jednoczesnym odwodnieniu organizmu. Na te dolegliwości uskarżają się pacjenci, którzy spożywają w ciągu dnia spore ilości kawy. Kawa, herbata i inne tego typu napoje wypłukują pożyteczne pierwiastki.

W grupie ryzyka są osoby, które:

• palą papierosy,
• nadużywają alkoholu,
• prowadzą siedzący tryb życia, co przekłada się na rozwój otyłości, miażdżycy,
• chorujący na nadciśnienie tętnicze.

Wszystko to przyczynia się do występowania niekorzystnych zmian w obrębie układu naczyniowo- sercowego.

Pacjenci stosujący żywienie optymalne, szczególnie w pierwszych miesiącach diety, miewają skurcze łydek. Spowodowane jest to ograniczeniem węglowodanów w diecie lub źle dobraną proporcją B:T:W. Czasem wystarczy dołożyć 2-4 kostki gorzkiej czekolady czy zjeść trochę więcej warzyw.

W dzisiejszych czasach żywność jest bardzo uboga w witaminy i minerały. Często okazuje się, że niezbędna jest ich suplementacja. Należą do nich krzem, potas, cynk, magnez, witaminy rozpuszczalne w tłuszczach – A,D,E i K oraz witaminy z grupy B i foliany. Przydatna w leczeniu okazuje się witamina B6, czyli pirydoksyna oraz Wit. B12. Ich niedobór także może być przyczyną skurczów, mrowienia, drżenia czy bólu mięśni. Bolesne skurcze łydek mogą również wystąpić wskutek przyjmowania leków moczopędnych czy środków przeczyszczających.

Zaś przy rozwijającej się miażdżycy, skurcz może nie tylko dotyczyć łydki, ale występować razem z bólem stóp, ud czy bioder. Takie skurcze mogą również wystąpić przy żylakach kończyn dolnych.

Najczęstszą chorobą tętnic jest miażdżyca zarostowa, która zwykle dotyka tętnic kończyn dolnych. Nazywana jest chorobą tętnic obwodowych. Polega na stopniowym zwężaniu się światła tętnicy na skutek odkładania się złogów wapnia w jej ścianie i tworzeniem się tzw. blaszek miażdżycowych. Schorzenie nie leczone odpowiednio (medycyna konwencjonalna nie zna sposobu leczenia miażdżycy) prowadzi do całkowitego zarośnięcia światła tętnicy.

Cechą bólu niedokrwiennego, spowodowanego miażdżycą, jest jego pojawienie się podczas chodzenia. Taki ból zmusza chorego do zatrzymania się i odpoczynku, ból o takiej charakterystyce nazywamy chromaniem przystankowym.

Dużą skuteczność przy takich dolegliwościach uzyskujemy stosując prądy selektywne PS na kończyny. Prądy w skuteczny sposób wspomagają ustąpienie przykrych dolegliwości. Prądy selektywne znalazły szerokie zastosowanie nie tylko przy bolących łydkach, lecz również w leczeniu stanów pourazowych układu nerwowego, chorobie reumatoidalnej i wielu innych. W połączeniu z żywieniem optymalnym powodują lepsze odżywienie narządów i tkanek.
Warto stosować dietę optymalną, by zachować zdrowie do późnej starości. Warto też pamiętać, że w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia skurczu powinniśmy pamiętać o odpowiednim nawodnieniu organizmu. Często osoby starsze mają z tym problem – jak mówią – zapominają o piciu wody!

Co zrobić, gdy bolesne skurcze łydek się już pojawią?

1. Nawodnić organizm.
2. Rozpocząć ćwiczenia rozciągnięcia mięśni, a w razie skurczu rozmasować i rozciągnąć obolały mięsień.
3. Zastosować dobrej jakości witaminy i minerały.
4. Unikać długotrwałego przebywania w pozycji stojącej i siedzącej. Nie zakładać nogi na nogę.
5. Zastosować żele lub maści zawierające kasztanowiec, żywokost i gojnik, które łagodzą przykre dolegliwości.
6. Codziennie należy nogom pozwolić odpocząć i ułożyć je nieco wyżej.

Nie można również bagatelizować obecności pasożytów w naszym organizmie – w licznych przypadkach potrafią one zrujnować ludzkie życie. Mogą powodować nie tylko bolesne skurcze łydek, ale też bóle głowy, stawów, uczucie zmęczenia, bezsenności czy duszności. Wymienione objawy, mimo że mogą wskazywać na pasożyty, zazwyczaj diagnozowane są jako inne jednostki chorobowe i są nieprawidłowo leczone. Można być latami leczonym na reumatyzm czy ból nóg, a czasami wystarczy wyeliminować pasożyty.

Pasożyty, o których nie mogę nie wspomnieć w tym miejscu to rzęsistki – Trichomonas. W obowiązującym wszystkich lekarzy i studentów podręczniku pod redakcją prof. Z. Pawłowskiego „Parazytologia Kliniczna w ujęciu wielodyscyplinarnym” znajdujemy informacje jedynie na temat rzęsistka pochwowego. W tabeli Warto pamiętać zamieszczono zdanie: „Rozpoznanie rzęsistkowicy jest niekiedy trudne, a leczenie konieczne, gdyż niezależnie od dokuczliwych objawów, choroba ta sprzyja powstawaniu zmian paratypowych”. Na temat tych zmian ani jednego słowa wyjaśnienia.

Trychomonotodoza – rzęsistkowica jest infekcja pasożytniczą, która dotyka absolutną większość ludzi i zwierząt na całym świecie. Rzęsistek to jednokomórkowiec, wiciowiec, występujący tylko w formie trofoziotu. Bezpośredni sposób przenoszenia pasożytu nie wymaga postaci przetrwalnikowej. Trofozoit osiąga wymiary 8-30µm, ma 4 wici i błonę falującą, które pomagają mu poruszać się bardzo energicznie. Oprócz rzęsistka pochwowego istnieją inne gatunki: jelitowy i policzkowy. Rzęsistki przyswajają substancje odżywcze żywiciela, pochłaniając erytrocyty i leukocyty, a wydzielają trujące nadtlenki, kwas mlekowy, prowadząc do wycieńczenia, anemii, niedotlenienia i ruiny krwiotwórczych i limfotwórczych tkanek organizmu człowieka. Każde kolejne zarażenie rzęsistkiem od nowych nosicieli wzmaga agresję pomiędzy „zasiedziałymi” i „następnymi” pasożytami. Osłabienie odporności otwiera wrota dla wtórnych zakażeń grzybiczych, wirusowych i wszelkich innych. Palenie papierosów, alkohol, chemiczne barwniki i konserwanty podrażniają rzęsistka. Przechodzi on w agresywną, ameboidalną formę i wzmaga tempo mnożenia się przez podział – schizogonię. Doświadczenia naukowców wykazały, że ludzka postać rzęsistka jest szczególnie toksyczna. Podczas zarażenia zwierząt doświadczalnych pochwowym gatunkiem rzęsistka ludzkiego obserwowano rozpad organów wewnętrznych i węzłów chłonnych. Jelitowa postać rzęsistka (odkryta w 1926 r.) może powodować: zapalenie jelita cienkiego i grubego, krwawienie z jelita grubego, zapalenie pęcherzyka żółciowego, nadżerki, polipy, wrzody. Rzęsistek policzkowy to mało zbadana forma. Występuje w jamie ustnej, drogach oddechowych, migdałkach, kieszonkach dziąseł, spojówkach oczu i krwi. Rzęsistek policzkowy jest najbardziej rozpowszechnioną formą tego pasożyta. Próchnica i paradontoza to główny efekt jego działania.

Rzęsistki wszystkich trzech gatunków pasożytujących w człowieku trudno zdiagnozować metodą mikroskopową, ponieważ są bardzo podobne do komórek krwi człowieka. Trudno je odróżnić od limfocytów i trombocytów. Rzęsistki umieją przyklejać się pod trombocyty i limfocyty, dzięki czemu nie są rozpoznawane przez układ immunologiczny. Trombocyty, to komórki krwi biorące udział w procesach jej krzepnięcia. Czas życia trombocytów, to 4 dni. Zakrzepowe zapalenie żył może dawać również bolesne skurcze łydek. Jeżeli czas życia trombocytów jest tak krótki, to z czego składają się utrzymujące się latami skrzepliny w poszerzonych naczyniach żylnych? Odpowiedź dla myślących nasuwa się sama. Nie mogą to być skrzepliny zawierające same trombocyty, ale skupiska pasożytów – rzęsistków, włośni, chlamydii, które mają tam bezpieczną przystań.

Niektórzy z państwa próbowali sposobu leczenia żylaków metodą przystawiania pijawek. Zwykle z bardzo dobrym skutkiem. Czy taki sam skutek uzyskujemy po agresywnym chirurgicznym usunięciu zmienionych żylakowo naczyń? Owszem, ale po pewnym czasie zmiany żylakowate i zakrzepy powracają.

Do leczenia rzęsistkowicy zaleca się środki imidazolowe: metronidazol, tinidazol i ornidazol. Stosowanie tych chemioterapeutyków (liczne działania uboczne) powinno być bardzo długotrwałe, by usunąć wszystkie rzęsistki. Zwykle trzeba je odstawić po 8-10 dniach. Tak krótkie leczenie jest nieskuteczne, a po pewnym czasie rzęsistki znów się jeszcze agresywniej namnażają. Wzmocnienie odporności organizmu jest jedną z dróg do usunięcia pasożytów. Więcej na tematy związane z pasożytami w następnych artykułach.